دیروز 45 دقیقه راجع به شرایط کار و این که چرا انقدر عصبانی ام با دکتر حرف زدم. گفتم شبیه گاو نه من شیر ده شدم که با یه لقد همه چی رو به هم میریزه! گفتم این روزا همه از من انتظار دارن بهترین باشم اما من کم آوردم مسئولیت ها بامنه اما انتظار دارن همه چیز بدون ایراد و اشکال پیش بره. دیگه نمی تونم. بهم گفت باید آروم باشم. گفت باید یاد بگیرم که کارام رو با طمانینه انجام بدم. حتی وقتی حق با منه لازم نیست درجا جواب بدم. باید صبر کنم وقتی آروم شدم با آرامش صحبت کنم. گفت باید این اصول رو تو زندگی شخصیم هم بیارم. حتی حرکاتم رو آروم کنم. این آروم بودن رو درونی کنم.
گفتم این روزا نمی تونم حرف بزنم. نمی تونم خودمو تخلیه کنم. گفت باید یاد بگیری که حرف زدن راه تخلیه شدن نیست. گفت باید یاد بگیری که مشکلات رو درون خودت حل کنی. باید یاد بگیری که اتفاقاتی که می افته اونقدری هم که داری بهشون اهمیت میدی مهم نیستن. حتی وقتی براش تعریف می کردم خودم هم حس می کردم که لحنم هم از همیشه عصبانی تره. بهش گفتم می بینید چقدر از همیشه عصبانی ترم؟ گفت یه بخشش طبیعیه. حجم کار بالا خودش هم به تنهایی گاهی آدم رو عصبی می کنه. بالاخره ساکت که شدم. از تو پرسید. گفتم خوبیم. مثل همیشه ایم. گفت می فهمم همین که همه چیز اونطور که انتظار داشتی پیش نرفته انرژیت رو کم کرده. انکارش نکن. یاد تو افتادم. فکر کنم تنها قسمتی که تو اون یک ساعت از ته دل لبخند زدم اون ده دقیقه ای بود که از تو حرف میزدم! گفتم. با هم خوبیم. میگیم می خندیم. خوش میگذره. مثل دو تا خط موازی کنار هم پیش میریم. گفت انکارش نکن. انکار کردنش بیشتر انرژیتو میگیره.
پرسید برنامه ی سال بعدت چیه؟ یه جوری تعجب کردم انگار اولین بار بود کسی همچین چیزی ازم میپرسید! خب راستش. اولین بار بود! ما همش داریم می دوئیم برای این که بدونیم چه کارهایی رو باید تا قبل از سال تموم کنیم اما سال بعد.؟! عین یه آدم مسخ نگاش کردم. گفتم نمی دونم! گفت باید بدونی! گفتم. قرار شده کلاس تدوین رو برگزار کنن. اونو حتما میرم. کلاس زبان اگه تموم بشه قرار شده با هم بریم فرانسه یاد بگیریم. برا یکی از دوستام می خوام برم از جنسای مغازه اش عکاسی کنم. اما. فقط همینه. دیگه برنامه ای ندارم
کی می دونه سال بعد اصلا شرایط قراره چطور باشه؟ من. از فردای خودمم خبر ندارم. این روزا. حتی خودم هم نمی دونم دلم چی می خواد!
درباره این سایت